Wat er gisteren in het eten zat bij het Spaghetti-Western restaurant weet ik niet. Feit is wel dat we, sinds we het restaurant hebben verlaten om de haverklap een sanitaire stop moeten maken om een kleine boodschap te doen. Voldoende drinken is dan het devies, met het gevolg dat er meer vocht moet worden afgevoerd. Een hoop gezeik dus.
Het is nu ongeveer 8 maanden geleden dat we deze rondreis begonnen te plannen. Eén van de eerste foto’s die ik tegenkwam op internet die mijn interesse wisten te wekken, waren foto’s van enkele arches. Vrij vlot werd de exacte locatie gevonden, en werd het geheel in de reis opgenomen. Voor dezelfde dag werd als opvulling Goblin Valley State Park toegevoegd en een wandeling door Little Wild Horse Canyon. Enkele maanden later kom ik een foto tegen van een bijzonder maanlandschap. Uiteraard werd er voor het gemak niet bij gemeld waar het in Utah was, want anders zou iedereen er heen gaan. Avonden heb ik gezocht naar meer informatie. Maar veel geluk had ik niet. Kortom, geen locatie van de foto en dus geen idee of het in onze rondreis zou passen. Jammer, maar het zij zo. Soms is iets onmogelijk te vinden. In deze context is dan het niet zo bekende spreekwoord ’tegen de maan pissen’ wel weer van toepassing.
Een paar maanden geleden kom ik weer een foto van hetzelfde maanlandschap tegen. Ik begin opnieuw te zoeken en warempel. Na enkele avonden speuren vind ik zowaar de locatie van dit wonderbaarlijke landschap. En wat nog bijzonderder is, het past precies in onze rondreis voor dit jaar. Het onmogelijke bleek toch mogelijk te zijn. Kortom we kunnen wel degelijk tegen de maan pissen. De reis naar dit landschap is wel iets anders. Op het ene forum lezen we dat het zelfs met een grote terreinauto haast onmogelijk is om er te komen, terwijl we op een ander forum lezen dat de rit met een beetje geluk met een reguliere auto te doen is. Gelukkig hebben we een SUV geboekt bedenken we. We schrappen Goblin Valley State Park en Little Wild Horse Canyon uit onze planning en voegen er een andere wandeling aan toe. We zullen wel zien hoe ver we kunnen geraken naar het maanlandschap en of we daadwerkelijk tegen de maan kunnen pissen.
Vandaag is het dan zover. Dat we kunnen pissen dat weten we inmiddels voor 100% zeker. Of het vandaag de maan wordt? We zullen zien. Het is iets meer dan een uur rijden van het hotel naar het begin van de dirt-road. Dan dienen we ruim 6 mijl naar het noorden te rijden. Hoe de staat van de weg is na de regen van de afgelopen dagen weten we niet, maar al snel zijn we erachter dat het reuze meevalt. Hier en daar zijn er kuilen van verschillende washs, waar nog water in staat, maar die leveren geen problemen op. Dan slaan we af naar rechts voor het laatste stuk naar de parkeerplaats. De weg wordt al snel slechter. We zijn blij dat we een 4×4 hebben. De snelheid ligt hier laag, maar het gaat nog altijd sneller dan lopen. Twintig minuten en iets meer dan drie mijl verder parkeren we de auto. We zijn er. Het onvindbare hebben we gevonden. Het onmogelijke is mogelijk gemaakt. We werpen snel een blik op het adembenemende maanlandschap. Eenieder zal inmiddels wel weten wat het eerstvolgende is wat we gaan doen. Juist. Pissen.
Als we even later dichter bij de rand staan en foto’s aan het maken zijn, dan gebeurt het. Telefoons die beginnen te pingelen. We zijn in het midden van nergens en toch hebben we hier bereik. Dan bedenk ik me dat ik tijdens mijn speurtocht heb ontdekt dat hier op korte afstand vandaan het Mars Desert Research Centrum is gevestigd. Daar onderzoekt men of het mogelijk is om op Mars te leven.
We gaan terug naar de auto, en hobbelen verder naar de volgende stop ruim 7 mijl verder Het gebied staat bekend als Eroded Rocks. We wandelen hier rond en genieten van de door water en wind gevormde rotsen. Het is geen Bisti Badlands of Valley of Dreams, maar toch is het zeer de moeite waard. Ook hier maken we weer de nodige foto’s alvorens we de terugweg naar de harde weg aanvaarden.
Of toch niet? Op de GPSr zien we een paar mijl verderop een geocache liggen. We passeren een bord waarop staat dat de weg enkel geschikt is voor High Clearance voertuigen. We denken te weten dat onze Jeep Cherokee aan dit criterium voldoet. En anders hebben we altijd nog ons gezond verstand. Want één keer tegen de maan pissen op een dag is voldoende. Men moet het lot niet tarten door twee keer op een dag het onmogelijke mogelijk te maken. Hier ligt het tempo nog later. Als we vlakbij de cache zijn, bedenken we dat we ver genoeg hebben gereden. We parkeren de auto en wandelen verder. Alhoewel parkeren een groot woord is. We stoppen, zetten de motor af, sluiten de auto af (ook niet echt nodig hier) en wandelen verder. Ook hier genieten we van een fraai uitzicht. We vinden de cache, en gaan weer terug. Terug naar het begin van de harde weg. Maar niet voordat we de Arches hebben bezocht, die we als eerste hebben toegevoegd aan de planning van vandaag.
Eerlijk gezegd vallen deze een beetje tegen. Maar ja. We hadden het kunnen weten. Soms lijken dingen op een foto groter dan ze in werkelijkheid zijn. We besluiten om even te gaan kijken bij het Mars Desert Research Centrum. Ook hier liggen twee caches in de buurt. Deze kunnen we beide niet vinden. We maken een foto van het research centrum en gaan verder richting de volgende wandeling.
Of toch niet? Want we zijn eerder klaar dan we hadden verwacht. We overleggen kort, en besluiten naar Little Wild Horse Canyon te gaan. De hele canyon kunnen we niet lopen. Daar hebben we toch zeker een uur of 6 voor nodig, maar een stukje kunnen we wel doen. Als we de auto parkeren, besluiten we om een alarm te zetten zodat we weten wanneer we ongeveer weer terug naar de auto dienen te gaan. We wandelen de canyon in. Deze canyon staat te boek als eenvoudig en geschikt voor kinderen. Met onze lichamelijke beperkingen zouden we liever zien staan dat de canyon eenvoudig en geschikt voor bejaarden is, maar dat terzijde. Al snel overwinnen we de eerste obstakels. Dan komen we aan een punt waar nog water staat van de regen van de afgelopen dagen. Ook hier kunnen we goed voorbij, maar de stukken met water worden steeds langer en lastiger om te passeren. We besluiten wederom om niet tegen de maan te pissen en keren om. Als we terug zijn bij de auto rijden we verder naar Green River. We stoppen bij een Mexicaan om wat te eten, en enkele uren later bedenken we plotseling dat ons gezeik inmiddels is opgehouden.
