En door….

Vandaag staat er voor de eerste keer behoorlijk wat kilometers op de planning. De roadtrip gaat dus eindelijk echt van start. We zijn lekker op tijd, dus we besluiten een kleine omweg te maken langs een nieuwe cache. Die wordt vlot gevonden. Vervolgens rijden we door naar Timpanogos Cave NM. De rondleiding hebben we vorige maand al geboekt. Om negen uur dienen we bij het bezoekerscentrum te zijn. We zijn een kwartiertje te vroeg, maar dat is niet erg. We willen immers toch nog een Nationaal Parkpas kopen en een sanitaire stop is ook nooit weg.

Aangezien we ons redelijk voorbereiden, weten we al dat we voordat de rondleiding begint een korte, maar zeer pittige wandeling moeten doen. De lengte is slechts 1,5 mijl (iets meer dan 2,4km), maar het te overbruggen hoogteverschil is 336 meter. Oftewel een gemiddeld stijgingspercentage van iets meer dan 14%. Voor deze wandeling krijgen we anderhalf uur. Voordat we aan de tocht omhoog mogen beginnen, krijgen we eerst instructie van een Park Ranger over de wandeling. Er is behoorlijk wat kans op vallend gesteente. Als we stenen horen vallen, dienen we tegen de muur aan te gaan staan en ons zo klein mogelijk te maken. Als er een rood-gele streep op het pad staat, dan is het ten strengste verboden om stil te staan, omdat daar het lawinegevaar zeer groot is.

We wandelen omhoog en genieten van de schitterende vergezichten. Ruim op tijd staan we bij de ingang van de grot. Als de rondleiding begint, wordt ons verteld dat we, eenmaal in de grot, enkel de paden en de handrelingen mogen aanpakken. Iets anders aanraken is ten strengste verboden. De groep is klein, en dat is een enorm voordeel aldus de gids, want dan is er meer tijd om iets te vertellen. Als we in de eerste ruimte staan, vertelt ze ons dat het verboden is om iets anders aan te raken dan de vloer. We maken wat foto’s en wandelen door. Onderweg wordt ons nog een tig-tal keer verteld dat het absoluut verboden is om de wanden van de grot aan te raken. Evenzovele keren wandelen we weer door. Na ruim anderhalf uur door drie grotten te hebben gewandeld, staan we weer heelhuids buiten. We wandelen naar beneden, en onderweg zien we nog een paar berggeiten staan.

Als we weer bij de auto zijn, gaan we richting het zuiden. Een rit van bijna drie uur. Onderweg willen we nog wat caches doen, maar de eerste twee zijn geen groot succes. Ook de locaties zijn niet om over naar huis te schrijven. We besluiten om de rest van de serie die we gepland hebben te laten voor wat die is, en maken een stop om onze bekers met cappuccino voor onderweg te laten vullen. Halverwege maken we een korte stop om de benen te strekken.

Hoe verder we naar het zuiden gaan, des te bewolkter wordt de lucht. Ook de temperatuur daalt behoorlijk. We maken nog een korte wandeling alvorens we in Loa arriveren. Voordat we naar het beste hotel van de stad gaan, gaan we eerst nog naar het beste hamburgerrestaurant een hapje eten. Wellicht is het wel interessant om te vermelden dat het hotel het enige hotel in de stad is, en dat er verder ook geen restaurants in dit stadje zijn gevestigd. Niet dat dat verder iets uitmaakt, want we hebben lekker gegeten, en met het hotel is ook helemaal niets mis.

Voor morgen wordt er regen voorspeld. In Nederland hebben de Pelleboeren van het KNMI het behoorlijk vaak mis, laten we hopen dat er hier bij het meteorologisch instituut ook enkele Peeledfarmers werken.