Jammer maar helaas

Vijf jaar geleden tikten we dat we het de moeite waard zouden vinden om een keer terug te gaan naar Valley of Fire State Park. De belangrijkste reden daarvoor is de Firewave. Een bijzondere formatie die we graag willen zien. Helaas voor ons, lezen we een tijd terug dat deze wandeling tot 1 oktober is afgesloten in verband met de hitte. Vandaag is het 30 september. We hebben stille hoop dat heel misschien de wandeling vandaag al weer toegankelijk is. Maar stiekem weten we eigenlijk wel dat dat ijdele hoop is. Hier doet men namelijk graag waar wij zo van houden. Zwart-wit denken. Geen grijs gebied van misschien.

De geplande wandeling gaat dus niet door. Gelukkig hebben we voldoende op de planning staan wat we wel kunnen doen vandaag. En misschien hebben we nu nog wel tijd over, want de planning die we gemaakt hebben is wel behoorlijk vol. We beginnen met een korte wandeling van een kilometer of twee. Aan het begin van het pad staat dat het niet verstandig is om te gaan wandelen bij temperaturen van 30 graden of meer. Hebben wij toch maar weer mooi geluk. Het is net 9 uur en het is nog maar 29 graden. We kunnen dus met een gerust hart aan de wandeling beginnen. We genieten van de rotsformaties en de kleine slotcanyon in dit gebied. Plotseling zie ik een hagedis wegkruipen. Behoorlijk groot. Zeker een centimeter of 30 schat ik in. Marieke is een stukje achter mij. Als ze weer bij is en ik haar dit vertel gelooft ze me niet helemaal. Ze vindt dat namelijk wel erg groot. Een man die we zien, gelooft het allemaal wel, en vertelt ons dat het waarschijnlijk een Gila Monster is geweest. We dienen daar wel voor uit te kijken, want de beesten zijn giftig weet hij ons te vertellen.

We maken de wandeling af en gaan door naar de volgende. Onderweg zien we Bighorn Sheep. We genieten in alle rust van de dieren en wandelen verder. Plotseling schieten er weer een paar grote hagedissen weg. Marieke ziet ze nu ook, en we maken weer foto’s. We zijn wel voorzichtig, want op een beet van een giftig dier zitten we niet te wachten.

Als we zo verschillende wandelingen hebben gemaakt, is het tijd om te lunchen. We vinden dezelfde tafel als waar we vijf jaar geleden ook aan zaten om te picknicken. Als we net zitten komt er een hele colonne van Lamborghini’s, Ferrari’s, Porsche’s en andere exotische sportwagens aangereden op de parkeerplaats. Deze trekken veel aandacht, maar eerlijk gezegd zie ik liever de twee Jeep Rubicon’s die voor onze neus staan.

We rijden naar de andere uitgang van het park en besluiten om naar Leak Mead NRA te gaan. Kunnen we kijken of het water echt zo laag staat als men zegt. De eerste weg naar de kust is afgesloten. We nemen de volgende. Als we bijna aan de oever zijn, kijken we op de kaart van het navigatiesysteem. Volgens deze rijden we al enige tijd in het water. We maken een paar foto’s en gaan verder. Op de GPSr heb ik namelijk een virtual cache zien staan met de veelzeggende naam Lake Mead Ghosttown. We rijden erheen. Als we aan het einde van de weg zijn, dienen we in totaal nog 4 kilometer over een open vlakte te wandelen om het spookstadje te kunnen zien. Aangezien het kwik 39 graden aangeeft, lijkt ons dat niet verstandig. Jammer maar helaas.

We rijden terug naar Valley of Fire en maken nog een paar korte wandelingen. We genieten volop. De firewave blijft gewoon op ons verlanglijstje staan. Al hebben we wel het idee dat de afsluiting van de wandeling niets met de temperatuur te maken heeft. De komende tijd is het immers nog net zo warm als het vandaag is. En dan is de wandeling wel gewoon te doen. Vreemd in onze ogen als het iets met de warmte te maken heeft. Maar zwart is zwart. En wit is wit. Als we terug zijn in het hotel zoeken we op wat voor soort hagedis we vandaag hebben gezien. We ontdekken dat het Gila Monster inderdaad in deze regio leeft, maar dat de kans zeer klein is dat we deze gezien hebben. Vaak wordt het Gila Monster verwisseld met de onschuldige Chuckwalla die er veel op lijkt.