Van het padje

Vandaag gaan we terug naar het park El Malpais, waar we gisteren al een korte wandeling hebben gedaan. Voor vandaag staat een lange wandeling op het programma. Waarschijnlijk wel de langste van de hele reis. En het zal geen recht toe recht aan wandelingetje worden. Ruim 13 kilometer hebben we voor de boeg en een hoogteverschil van 167 meter. En de start ligt ook op 2600 meter hoogte. Dus we houden rekening met een wat moeizamere ademhaling.

Het eerste stuk gaat redelijk goed. Door een goed begaanbaar zandpad, wat nog zichtbaar nat is van de vele regen dien de afgelopen dagen in dit gebied gevallen is. Paul heeft gelezen dat er in dit gebied de afgelopen dagen 20% van de hoeveelheid gevallen is, die anders in een jaar valt. Dat is ook te zien aan het vele water langs de kant van de weg.

Het pad begint steeds meer vol te liggen met grote en minder grote stenen. Dit loopt lastig en het is uitkijken geblazen waar we onze voeten neerzetten. (Nu moeten we dat iedere dag wel, al is het maar om niet in een cactus te trappen, of om een slang te omzeilen. Dat laatste is me gisteren nog goed gelukt). We lopen rustig verder, genietend van de vele vergezichten over de lavavelden. Wat verder opvalt is de vele mooie flora die we op onze weg tegenkomen. Tal van gele, paarse en rode bloemetjes passeren we. Met als topper een roze plantje met ontzettend dunne blaadjes.

Soms is het zelfs lastig om het juiste pad te vinden. Het is wel gemarkeerd met een stapeltje stenen, maar toch raken we soms van het padje. Onderweg komen we welgeteld 4 mensen en 1 hond tegen. Een man zonder hond, wees ons op de pootafdrukken die hij onderweg tegengekomen is. Hij denkt de pootafdrukken van een mountain lion te herkennen. Wij hebben tot dat moment de afdrukken nog niet gezien, maar denken dat de man ze verwisselt met de hond van onze andere tegenliggers. Maar even verderop zien wij ze ook en even later nog duidelijker in vers nat zand. Tsja, zou de man dan toch gelijk hebben. We bedenken direct wat we ervan zouden vinden als we dit beest tegen zouden komen. Enerzijds hebben we er nog nooit één gezien en kan het weer afgestreept worden van een lijstje. Aan de andere kant is hij niet ongevaarlijk en weten we eigenlijk niet heel goed hoe we op het beest moeten reageren. Veel geluid en beweging maken zoals bij een beer, of heel stil blijven zoals bijvoorbeeld bij een leeuw. We hoeven er alleen maar over te fantaseren, want het is gebleven bij een eventuele pootafdruk van het dier.

Na 2,5 uur komen we boven aan. Het uitzicht is zeer de moeite waard. We rusten even uit, nemen een versnapering, loggen tussendoor nog even een cache, sturen een appje weg en gaan dan weer snel de gang naar beneden aan. Want op het moment dat we aan de terugweg willen beginnen, begint het te regenen. Heel in de verte horen we onweer, maar dat bereikt ons nog lang niet. De druppels worden groter. Er was geen regen voorspeld, dus hadden we besloten om niet de hele weg met onze jassen te gaan sjouwen. Nu waren ze wel praktisch geweest. Maar ja. We proberen te schuilen onder een boom, maar de spaarzame blaadjes geven weinig beschutting. Dan maar verder lopen. In rap tempo zijn we serieus nat geworden. Achter ons dondert het nog steeds, maar bij ons komt de zon al weer terug. En voordat we het weten zijn we al weer opgedroogd en raken we weer vochtig van het zweten. Wat opvalt is dat het lijkt of de bui nog meer bloemen heeft doen openkomen. We maken nog wat foto’s van de mooie flora, maar ook de fauna ontbreekt niet. We zien diverse hagedissen in soorten en maten, horen vele vogels en zien diverse vlinders. Na 2,5 uur staan we weer beneden.

Na een late lunch, rijden we verder naar nog een paar korte wandelingen. De arch hebben we op de heenweg al van dichtbij bekeken. Hij bleek van dichtbij, mooier dan van bovenaf. Blijven nog de lavavelden over en enkele earthcaches. Ook de lavavelden blijken niet erg makkelijk toegankelijk. Het is stappen en uitkijken geblazen dat we niet spontaan in een spleet zakken. We hebben het idee dat deze zomaar eens drie meter diep kan zijn. Maar zoals altijd kijken we goed uit en volbrengen we ook deze wandeling zonder kleerscheuren tot een goed eind.

Na een korte stop bij het bord, is het tijd om te gaan tanken en te eten. We hebben weliswaar niet de hele dag gelopen, maar we zijn er toch best moe van geworden. Moe maar voldaan!